Opera huwelijk

Het is alweer even terug maar de herinnering is nog zo levendig als de dag van gisteren; het huwelijk van Carla en Paul.

Carla, mijn vriendinnetje van vroeger en Paul haar nieuwe liefde die ik pas later leerde kennen. In de operawereld hebben ze elkaar ontmoet  en na een tijd vormden ze een zangduo en betraden samen vele podia in binnen en buitenland.

Maar even terug in de tijd. Carla en ik zongen  vroeger, toen we  beiden een jaar of 12 waren, onze kelen schor. We gebruikten een haarborstel als microfoon en voelden ons wereldsterren terwijl we ‘Du’ van Peter Maffay meebrulden. In onze fantasie zagen we hele theaterzalen platgaan en we genoten van onze onmetelijke roem.

Jaren verloren we elkaar daarna uit het oog en eenmaal volwassen kruisten onze paden zich opnieuw. Carla die daadwerkelijk mezzosopraan is geworden en ik werkzaam in de evenementenwereld en ook optredend als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke stand. 

Toen ze besloten te trouwen was het ei snel gelegd. Ze vonden het beiden leuk om mij het huwelijk te laten voltrekken. Voor mij natuurlijk opnieuw een eer, zoals bij ieder huwelijk, om dit intieme moment met hen te mogen delen. Het huwelijk was overweldigend. De trouwzaal van Haarlem afgeladen met familie en fans en een stralende Paul en Carla die voor een uitzinnige menigte zongen als nachtegalen.

Nu, inmiddels weer een paar jaar later, zingen ze de sterren van de hemel bij Holland´s got talent. De zaal gaat opnieuw plat, ditmaal mede omdat Carla´s dochter Belinda zich bij het duo heeft gevoegd waardoor het kippenvel gehalte nog meer is toegenomen. Ze gaan het land in als ´Opera Familia´ en als ik ze zie optreden, op de televisie, moet ik opnieuw denken aan de tijd dat Carla en ik pukkelige jongetjes uitlachten en wij ons als puberdiva´s gedroegen. Het hoort weer bij de verzameling bijzondere verhalen en onze vriendschap… die gaat niet meer verloren.

Toscane 11 juni 2011

Voor Paul en Severine stond als een paal boven water dat Pontassieve, in het prachtige Toscane dé plek zou worden. Toen ik ze ontving op kantoor voor een uitgebreid voorgesprek ruim een half jaar voor de uitgekozen datum, merkte ik al direct dat het iets bijzonders zou worden. Severine gaf aan dat ze eigenlijk nooit zoveel met het ‘instituut’ huwelijk had gehad. Maar voor haar Paul heeft ze al haar bezwaren aan de wilgen gehangen.

Een jaar eerder waren ze  voor een huwelijk in Zuid Afrika en daar raakte Paul geïnspireerd om voor zijn ’Seef' op zijn knieën te gaan. En de overrompelde Severine had vol overgave ingestemd. Daarna hebben ze het idee even laten rusten, op zoek naar de juiste locatie.

Een paar dagen voordat ik zou afreizen naar Italië ontving ik een sms'je waarin Paul meldde dat het weer niet al te best zou worden. Zij zaten ter voorbereiding al op de plek waar zij hun gasten zouden ontvangen voor het huwelijk. Ik sms'te terug dat het, hoe dan ook, in ieder geval TOP zou worden, door het weer moet je je ten slotte niet laten afschrikken. Maar eenmaal geland op vliegveld Pisa zag het er toch allemaal heel aangenaam uit, misschien hadden de meteorologische vooruitzichten een andere wending genomen.

Het weerzien met Paul en Severine was zoals ik al verwachtte als een warm bad. Ze stelde me voor aan hun vrienden en familie en stonden erop dat ik die avond een hapje mee zou eten. Normaal trek ik me, nadat ik bruidspaar en locatie heb gezien, weer terug en laat het gezelschap lekker onder elkaar. Bij dit bruidspaar was daar dus geen sprake van.

Tijdens een tumultueus Italiaans diner kwamen de origineelste speeches en anekdotes voorbij. Vol inspiratie en energie voor de volgende de dag nam ik die avond  afscheid van een intens en gelukkig stel en hun dierbaren. Met de ceremoniemeester sprak ik af om s' morgens nog even af te stemmen over plan B, in geval van slecht weer. In dat geval zou in plaats van onder de 200 jaar oude boom worden gekozen voor de minstens even oude wijnkelder behorende bij het landgoed.

De dag van de bruiloft begon echter zonovergoten. Het gezelschap vermaakte zich rond het zwembad of wandelend tussen de wijngaarden. De weersverwachtingen gaven aan, volgens ceremoniemeester Rob, dat het s' middags toch wel eens om zou kunnen slaan. Toen we de heuvel opgingen om de oude wijnkelder te bekijken bleek het zogenaamde plan B, een plan A met stip op 1 te zijn. Onder prachtige gewelven bevonden zich immens grote wijnvaten waartussen de met witte strikken versierde stoelen zouden worden neergezet. De akoestiek was geweldig, het besluit werd genomen, het zou de wijnkelder worden.

Een paar uur later stond een behoorlijk zenuwachtige Paul te midden van alles wat hij liefhad zijn prachtige bruid op te wachten. Severine werd door haar vader weggegeven en in deze unieke locatie leverde dat een onvergetelijk plaatje op. Ook  van dit bruidspaar had ik weer zoveel stof aangereikt gekregen dat ik gemakkelijk twee uur vol had kunnen praten maar ook hier was het weer een uitdaging om daar een boeiende 40 minuten compilatie van te maken.

De ceremonie tekende zich af met een lachsalvo's en dikke tranen. Voor Paul was de dag extra emotioneel omdat hij, juist op deze dag, zijn vader dolgraag bij zich had gehad maar het leven had anders beslist. Samen hadden we van tevoren bepaald welke ere plek we hem zouden geven en het was goed zoals het was.

Het kon natuurlijk niet uitblijven dat we even later een goed gevuld glas met elkaar in de lucht staken na de gebruikelijke ceremoniële verplichtingen. Tijd voor een uitbundig feest voor bruidspaar en gasten!

Met een uiterst gelukkig gevoel verliet ik het fraaie oude landgoed, de zon scheen nog even uitbundig. De weergoden hadden het goed met ze voor maar.... de mooie wijnkelder had ik toch niet willen missen.

Het huwelijk van Aimee en Niels

Gelukkig zijn er veel dingen in het leven waaraan je nog weken lang een goed gevoel overhoudt . Het huwelijk van Aimee en Niels was er zo een. De voorbereidingen waren intens geweest, ze wilden graag alles zelf regelen en hadden een fantastische locatie nabij Parijs gevonden. Bij het voorgesprek bleek al dat het zou gaan om een zeer internationaal gezelschap van Armeens tot Indonesisch, Amerikaans en Frans. Ik nam me onmiddellijk voor om de gasten in alle talen welkom te heten, ik weet hoe dankbaar dat altijd wordt ontvangen. En daar zaten we dan op 12 augustus in de prachtige rozentuin van Chateau des Conde. De zon, die zich in de ochtend had schuilgehouden brak precies op het juiste moment door. De bijen zoemden en deden zich tegoed aan de bloemen nectar.  

Klassieke muziek klonk uit de hal van het 13e eeuwse kasteel. Op de met gras begroeide verhoging waarop ik stond speelde Aimée's broer op de piano. Stijlvoller had ik me het niet kunnen voorstellen. Niels verraste het gezelschap door met zijn moeder samen dansend op te komen waarna Aimée aan de arm van haar vader naar voren schreed. Gelukkig zat hun verhaal, al tijdens het voorgesprek, vol humor en mooie momenten. Daar maakte ik dankbaar gebruik van. Ik mocht namens het bruidspaar diverse mensen bedanken voor de rol die ze in hun levens hadden gespeeld. Onder luid applaus sloot ik af en kuste het bruidspaar. Een beetje op wolken verliet ik even later de kasteeltuin.

Sharm el Sheikh, April 2011

Deze bruiloft heeft wat voeten in de aarde gehad. Ik ontmoette een zeer enthousiaste aanstaande bruid Daphne, ongeveer een half jaar voor het huwelijk. Daphne wist precies wat ze wilde, niet bepaald iemand die lang nodig heeft om over dingen na te denken. Samen met haar moeder kwam ze me vragen of ik hun huwelijk in het buitenland wilde voltrekken. Haar grote droom was trouwen met de liefde van haar leven Martijn in Egypte.

                                                                

Nadat we er even over hadden doorgepraat namen we afscheid en dezelfde avond ontving ik een mailtje waarin ze me verzocht het een en ander in mijn agenda te zetten en alvast wat hotel suggesties in Sharm el Sheikh. We hadden een prima match Daphne, moeder Wilma en ik. En dus blokte ik mijn agenda voor een aantal dagen.

Na enkele weken kwamen ze bij mij op kantoor Daphne en Martijn voor een uitgebreid voorgesprek. Het werd zoals bijna altijd weer een leuk, open warm gesprek waarin de levens van deze twee mensen zich aan mij openbaarde. Twee mensen die duidelijk weten wat ze willen en vol vertrouwen met elkaar door het leven willen. We beëindigden het gesprek met de belofte dat we elkaar steeds per mail op de hoogte zouden houden als er nog ontwikkelingen zouden zijn die het verhaal zou kunnen beïnvloeden.

Het nieuwe jaar brak aan en tevreden en verheugd keek ik naar mijn steeds voller wordende agenda, een jaar vol nieuwe ontmoetingen, reisjes naast allerlei windstreken en veel huwelijken op de meest exotische plekken in Nederland en daar buiten. In februari begonnen zich de eerste tekenen van wat we later de ‘Arabische lente’ zou worden genoemd zich af te tekenen. In Egypte stroomde het Tagir plein dagelijks vol met vrijheidsstrijders die vastberaden leken te zijn hun strijd voor vrijheid niet op te geven. Aan de andere kant stond een dictator die zich even vasthoudend opstelde. Het werden spannende weken, zeker ook voor Daphne en Martijn. Het geweld breidde zich dan nog wel niet uit naar de kustgebieden maar de onrust was groot en vulde elk nieuwsbulletin. We hadden met van alles rekening gehouden maar niet met een Arabische opstand van dit formaat. Hoe dichter we bij de datum aankwamen des te nijpender de situatie tot er een  negatief reisadvies werd uitgevaardigd. Daphne mailde me dat ze de situatie nog even aan zouden kijken en dan tot een plan b zouden moeten overgaan. De aankondiging dat Mubarak een verklaring zou afleggen gaf weer hoop niet in de laatste plaats voor het Egyptische volk als voor mijn bruidspaar. De verklaring bleek niet meer te zijn dan een verklaring van zelfbeklag en toonde een leider die zeker nog niet van plan was om op te stappen. De onrust nam toe en Daphne mailde me dat ze nog een paar dagen hadden voor de tweede aanbetaling van het hotel moest zijn voldaan. Er volgde opnieuw een verklaring van de inmiddels gekrenkte leider die inzag dat hij deze strijd niet zou winnen en ook de internationale steun wel kon vergeten. We hielden het nieuws nauwlettend in de gaten en volgden de vreugde dansen op het Tagir plein. Wanneer zou dit land weer op enige stabiliteit kunnen rekenen? Danielle, de weddingplanner ter plaatse, had het bruidspaar al steeds gemeld dat het in de kustplaatsen rustig was, het duurde even voordat ook het negatieve reisadvies werd ingetrokken en Daphne en Martijn meldden me dat ze de tweede aanbetaling hadden gedaan. Eind maart mailden we elkaar opnieuw, alles was geregeld en op 1 april zouden ze vertrekken om alvast te acclimatiseren en de laatste dingen met Danielle te regelen.

De dag van de bruiloft

Op een schitterende zonovergoten dag zat ik op het strand voor het hotel nog even zorgvuldig te werken aan de speech die ik voor Daphne en Martijn had voorbereid. Het laatste bericht dat ik van ze had ontvangen vertelde me dat de locatie die ze hadden uitgekozen voor de ceremonie failliet was gegaan en ze dus opnieuw moesten kijken naar een passende locatie. Ik wist inmiddels dat ze voor hetere vuren hadden gestaan en vertrouwde erop dat ze eruit zouden komen. Die middag werden ik met een busje opgehaald. Bij de volgende hotelstop haalden we de overige bruiloftsgasten op.

Die waren uit de verte al te herkennen. Ze zagen er prachtig gekleed uit en droegen kleurige corsages. Na enige tijd stopten bij een verhoogd strand uitkijkend over een azuurblauwe zee. Er waren twee vierkante witte open tenten opgebouwd voorzien van roze strikken. Ook de stoelen waren bekleed met witte omslagen met roze linten. Het contrast met het helder blauwe uitzicht was adembenemend. Het bruidspaar was nog onderweg met de fotograaf maar het gezelschap werd voorzien van flesjes water en mierzoete rode aardbeiendrankjes. Op twee grote kamelen geleidt door twee bedoeïenenkinderen kwamen ze aan Daphne en Martijn ‘this is the moment’!

Prachtig en heel bijzonder en wie ben ik dat ik ook dit weer aan mijn leven mag toevoegen?  Ze zagen er prachtig uit en iedereen was zeer onder de indruk. De zon had inmiddels al zijn werk gedaan in de dagen voor het huwelijk zodat de witte trouwjurk van Daphne nog beter uitkwam met haar chocoladekleurige huid.

Natuurlijk kwamen tijdens mijn speech ook de bruidstranen na al deze spanningen vooraf  het hele gezelschap pinkte een traantje weg. En daarna werd de fraaie hoog opgebouwde  wit-roze bruidstaart voorzichtig neergezet, we toasten met een rosé champagne en smulden van de heerlijke taart.

Blij, voldaan en opgelucht dat alles verliep zoals gepland zwaaiden we het gezelschap uit!  In de dagen die ons nog restte in het mooie Egypte bereidde ik me voor op de speech voor Heidy en haar Australisch Mark die ik dezelfde week ook nog in de echt zou gaan verbinden. Maar nog iedere dag genoot ik een beetje na van deze heerlijke gebeurtenissen. Daphne en Martijn bedankt en heel veel geluk in jullie leven samen!