Deze bruiloft heeft wat voeten in de aarde gehad. Ik ontmoette een zeer enthousiaste aanstaande bruid Daphne, ongeveer een half jaar voor het huwelijk. Daphne wist precies wat ze wilde, niet bepaald iemand die lang nodig heeft om over dingen na te denken. Samen met haar moeder kwam ze me vragen of ik hun huwelijk in het buitenland wilde voltrekken. Haar grote droom was trouwen met de liefde van haar leven Martijn in Egypte.
Nadat we er even over hadden doorgepraat namen we afscheid en dezelfde avond ontving ik een mailtje waarin ze me verzocht het een en ander in mijn agenda te zetten en alvast wat hotel suggesties in Sharm el Sheikh. We hadden een prima match Daphne, moeder Wilma en ik. En dus blokte ik mijn agenda voor een aantal dagen.
Na enkele weken kwamen ze bij mij op kantoor Daphne en Martijn voor een uitgebreid voorgesprek. Het werd zoals bijna altijd weer een leuk, open warm gesprek waarin de levens van deze twee mensen zich aan mij openbaarde. Twee mensen die duidelijk weten wat ze willen en vol vertrouwen met elkaar door het leven willen. We beëindigden het gesprek met de belofte dat we elkaar steeds per mail op de hoogte zouden houden als er nog ontwikkelingen zouden zijn die het verhaal zou kunnen beïnvloeden.
Het nieuwe jaar brak aan en tevreden en verheugd keek ik naar mijn steeds voller wordende agenda, een jaar vol nieuwe ontmoetingen, reisjes naast allerlei windstreken en veel huwelijken op de meest exotische plekken in Nederland en daar buiten. In februari begonnen zich de eerste tekenen van wat we later de ‘Arabische lente’ zou worden genoemd zich af te tekenen. In Egypte stroomde het Tagir plein dagelijks vol met vrijheidsstrijders die vastberaden leken te zijn hun strijd voor vrijheid niet op te geven. Aan de andere kant stond een dictator die zich even vasthoudend opstelde. Het werden spannende weken, zeker ook voor Daphne en Martijn. Het geweld breidde zich dan nog wel niet uit naar de kustgebieden maar de onrust was groot en vulde elk nieuwsbulletin. We hadden met van alles rekening gehouden maar niet met een Arabische opstand van dit formaat. Hoe dichter we bij de datum aankwamen des te nijpender de situatie tot er een negatief reisadvies werd uitgevaardigd. Daphne mailde me dat ze de situatie nog even aan zouden kijken en dan tot een plan b zouden moeten overgaan. De aankondiging dat Mubarak een verklaring zou afleggen gaf weer hoop niet in de laatste plaats voor het Egyptische volk als voor mijn bruidspaar. De verklaring bleek niet meer te zijn dan een verklaring van zelfbeklag en toonde een leider die zeker nog niet van plan was om op te stappen. De onrust nam toe en Daphne mailde me dat ze nog een paar dagen hadden voor de tweede aanbetaling van het hotel moest zijn voldaan. Er volgde opnieuw een verklaring van de inmiddels gekrenkte leider die inzag dat hij deze strijd niet zou winnen en ook de internationale steun wel kon vergeten. We hielden het nieuws nauwlettend in de gaten en volgden de vreugde dansen op het Tagir plein. Wanneer zou dit land weer op enige stabiliteit kunnen rekenen? Danielle, de weddingplanner ter plaatse, had het bruidspaar al steeds gemeld dat het in de kustplaatsen rustig was, het duurde even voordat ook het negatieve reisadvies werd ingetrokken en Daphne en Martijn meldden me dat ze de tweede aanbetaling hadden gedaan. Eind maart mailden we elkaar opnieuw, alles was geregeld en op 1 april zouden ze vertrekken om alvast te acclimatiseren en de laatste dingen met Danielle te regelen.
De dag van de bruiloft
Op een schitterende zonovergoten dag zat ik op het strand voor het hotel nog even zorgvuldig te werken aan de speech die ik voor Daphne en Martijn had voorbereid. Het laatste bericht dat ik van ze had ontvangen vertelde me dat de locatie die ze hadden uitgekozen voor de ceremonie failliet was gegaan en ze dus opnieuw moesten kijken naar een passende locatie. Ik wist inmiddels dat ze voor hetere vuren hadden gestaan en vertrouwde erop dat ze eruit zouden komen. Die middag werden ik met een busje opgehaald. Bij de volgende hotelstop haalden we de overige bruiloftsgasten op.
Die waren uit de verte al te herkennen. Ze zagen er prachtig gekleed uit en droegen kleurige corsages. Na enige tijd stopten bij een verhoogd strand uitkijkend over een azuurblauwe zee. Er waren twee vierkante witte open tenten opgebouwd voorzien van roze strikken. Ook de stoelen waren bekleed met witte omslagen met roze linten. Het contrast met het helder blauwe uitzicht was adembenemend. Het bruidspaar was nog onderweg met de fotograaf maar het gezelschap werd voorzien van flesjes water en mierzoete rode aardbeiendrankjes. Op twee grote kamelen geleidt door twee bedoeïenenkinderen kwamen ze aan Daphne en Martijn ‘this is the moment’!
Prachtig en heel bijzonder en wie ben ik dat ik ook dit weer aan mijn leven mag toevoegen? Ze zagen er prachtig uit en iedereen was zeer onder de indruk. De zon had inmiddels al zijn werk gedaan in de dagen voor het huwelijk zodat de witte trouwjurk van Daphne nog beter uitkwam met haar chocoladekleurige huid.
Natuurlijk kwamen tijdens mijn speech ook de bruidstranen na al deze spanningen vooraf het hele gezelschap pinkte een traantje weg. En daarna werd de fraaie hoog opgebouwde wit-roze bruidstaart voorzichtig neergezet, we toasten met een rosé champagne en smulden van de heerlijke taart.
Blij, voldaan en opgelucht dat alles verliep zoals gepland zwaaiden we het gezelschap uit! In de dagen die ons nog restte in het mooie Egypte bereidde ik me voor op de speech voor Heidy en haar Australisch Mark die ik dezelfde week ook nog in de echt zou gaan verbinden. Maar nog iedere dag genoot ik een beetje na van deze heerlijke gebeurtenissen. Daphne en Martijn bedankt en heel veel geluk in jullie leven samen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten