maandag 13 mei 2013

An Unexpected Marriage

In het jaar 2013 bereiken zowel mijn echtgenoot als oudste zoon een ‘ronde en respectabele’ leeftijd. Tijd voor een feestje bedachten schoondochter Carolien en ik dus. En toen we plannen gingen maken om onze eega’s te verrassen hoorde ik tussen de regels door dat het ooit voorgenomen huwelijk van Mark en Carolien ook nog steeds hoog op de ‘bucket list' stond.
Mijn echtgenoot, geen groot ego hebbende, zette onmiddellijk zijn verjaardag opzij ten einde een onverwacht huwelijk voor te bereiden. Voor alle vrienden en familie bleef het gewoon een verjaardagsfeest van vader en zoon. We verzonnen een fake bokswedstrijd waar twee generaties met elkaar de strijd aan gaan. Hoe groot was de verrassing toen ruim tweehonderd genodigden zich verzamelden in black tie voor ‘de wedstrijd’. Na een korte aankondiging kwamen ze op in boxers tenue, vader en zoon en daarna werd het podium vrij gemaakt voor de bruid met hun twee ‘bruidskinderen’. De tranen vloeiden, het applaus hield niet meer op en het feest denderde door tot in de late uurtjes. Voor een kleine blik op deze unexpected marriage klik op: http://www.youtube.com/watch?v=ir5T5aOvtDg&feature=youtu.be
(film:nicksteinbuch)

Het gaat om de liefde

De tulpenbomen in bloei, de ringen gepoetst, jurken gladgestreken, haren opgestoken. Het trouwseizoen is begonnen, tenminste als je van een seizoen mag spreken.
Zo hadden Rogier en Marcia gisteren op het strand in Wijk aan Zee nét die ene dag waarbij Celsius de twintig graden aan raakte. Terwijl ik de volgende dag afreis naar het veel zuidelijker Dijon waar Maarten en Juliette een geweldig kasteel hebben afgehuurd voor hun huwelijksfeest. Het regent pijpenstelen. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in centrum van Dijon een heerlijke Coq au vin te eten. En bereid me voor op hun grote dag. Ik stuur Juliette een sms’je waarin ik haar meld  dat ik me heerlijk zit voor te bereiden en we ons vooral niet af laten leiden door wat voor weersomstandigheden dan ook! Een YES met veel uitroeptekens bevestigt  mij dat zij er net zo over denkt als ik. Aan een tafeltje naast me zit een stel die elkaar duidelijk niet begrijpen. Hij Engelsman en zij Française,  ze gebruiken handen en voeten en gelukkig wordt de ongemakkelijke situatie onderbroken door de ober die de bestelde maaltijden serveert.
Drie wijntjes later wordt de taalbarrière doorbroken door verliefde blikken waar geen woorden bij nodig zijn. Verzadigd van observaties en herinneringen verlaat ik het restaurant, me verheugend op de dag van morgen, weer of geen weer het gaat om de liefde en daar zijn geen voorwaarden aan verbonden!

maandag 21 januari 2013

All you need is …

Het is alweer even terug toen de Nederlands-Griekse Alexander bij mij aan tafel schoof met zijn Braziliaanse Vivian. Op het verhaal dat zij mij vertelde zou Robert ten Brink jaloers zijn. Alex, een vriendelijke ambitieuze man ontmoette tijdens zijn studietijd in Brazilië de eveneens ambitieuze en vrolijke Vivian. Ze werden dikke vrienden maar bewaarden beiden een zekere afstand want een relatie zou een hoop gedoe geven.

Alexander werd door de familie van Vivian allerhartelijkst ontvangen en moeder Angela zorgde voor hem als voor haar eigen zoon. Tegen de tijd dat er weer afscheid genomen en Alexander terug naar Nederland moest kwamen beiden tot het besef dat ze ook haar toch wel echt leuker dan leuk vonden. Er werd gezoend, er werd nogmaals gezoend en er werd afscheid genomen, kiss and say goodbye. Niet verder gaan dacht Vivian want ik kan er niets mee.

Allebei verder met je leven op totaal verschillende continenten maar zo eenvoudig zit het leven dan ook weer niet in elkaar. Natuurlijk hielden ze contact maar beiden met het idee toch wel graag te willen blijven in eigen land omringd door eigen families. Dus de relatie mocht hoe dan ook niet intenser worden vonden ze zelf.

Vader Evangelos die zijn zoon observeerde en hem toch wel erg veel hoorde praten over de Zuid-Amerikaanse vriendin, besloot zijn Griekse romantische hart te laten spreken. Doortastend mailde hij achter Alexander's rug om naar Vivian en kocht een ticket naar Nederland voor haar. Natuurlijk was de hereniging geweldig maar er was ook direct een probleem. Want terwijl Alexander aan Vivian liet zien wat Nederland is en wie Nederlanders zijn werden ze niet meer te stoppen verliefd! En dan moet er natuurlijk nagedacht worden over een groter plan. Er werd nog wat heen en weer gereisd maar vaststond dat ze samen verder door het leven wilden.

En nu vijf jaar later zijn er heel wat bruggen genomen voordat Vivian hier kon komen wonen, studeren en gelukkig worden. Andere mensen, andere gewoonten, ander klimaat twee culturen die niet met elkaar vergelijkbaar zijn. Maar als een paal boven water staat de liefde tussen Alex en Vivian die op 12 januari kijkend vanaf de 16e etage over de Erasmusbrug van het Inntel hotel Rotterdam elkaar onvoorwaardelijk trouw beloven. De ouders pinken een traantje weg maar de stralende lach van de inmiddels al een beetje vernederlandste Vivian geeft alle vertrouwen in de toekomst.

Hoe het vroeger ging

'Mam wil je me opnieuw nog eens even wat vertellen over jouw trouwdag? ’ vraag ik aan mijn 81-jarige energieke moeder. Die middag verschijnt ze met een deel van haar trouwfoto's bij mij aan tafel. We drinken koffie met een zelfgebakken amandelkrul terwijl zij graaft in haar geheugen naar die ene dag in augustus 1953. 's Morgens om 10:30 reden de statige trouwauto's voor de deur op de Leidsevaart in Haarlem. Mijn vader, een knappe jongeman, kwam met de familie in zijn kielzog zijn bruid ophalen. Bij het stadhuis zagen zij voor het eerst de ambtenaar die hun huwelijk zou voltrekken. Het kerkelijk huwelijk was iets persoonlijker maar het wettelijk huwelijk was niet anders dan een standaard verhaal van een ambtenaar die die dag toevallig dienst had. 'Wat is dat een stuk leuker en persoonlijker geworden 'merkt ze op. Na de lunch, foto’s, receptie en diner volgt een feestavond. Ze weet niet meer waar de muziek vandaan kwam, een DJ had je nog niet. Toen ze ’s nachts naar huis werden gereden kreeg de trouwauto een lekke band en het regende pijpenstelen. We merken op dat het geen slechte voorbode is geweest want ze is met mijn vader 57 jaar gelukkig getrouwd geweest.