Voor Paul en Severine stond als een paal boven water dat Pontassieve, in het prachtige Toscane dé plek zou worden. Toen ik ze ontving op kantoor voor een uitgebreid voorgesprek ruim een half jaar voor de uitgekozen datum, merkte ik al direct dat het iets bijzonders zou worden. Severine gaf aan dat ze eigenlijk nooit zoveel met het ‘instituut’ huwelijk had gehad. Maar voor haar Paul heeft ze al haar bezwaren aan de wilgen gehangen.
Een jaar eerder waren ze voor een huwelijk in Zuid Afrika en daar raakte Paul geïnspireerd om voor zijn ’Seef' op zijn knieën te gaan. En de overrompelde Severine had vol overgave ingestemd. Daarna hebben ze het idee even laten rusten, op zoek naar de juiste locatie.
Een paar dagen voordat ik zou afreizen naar Italië ontving ik een sms'je waarin Paul meldde dat het weer niet al te best zou worden. Zij zaten ter voorbereiding al op de plek waar zij hun gasten zouden ontvangen voor het huwelijk. Ik sms'te terug dat het, hoe dan ook, in ieder geval TOP zou worden, door het weer moet je je ten slotte niet laten afschrikken. Maar eenmaal geland op vliegveld Pisa zag het er toch allemaal heel aangenaam uit, misschien hadden de meteorologische vooruitzichten een andere wending genomen.
Het weerzien met Paul en Severine was zoals ik al verwachtte als een warm bad. Ze stelde me voor aan hun vrienden en familie en stonden erop dat ik die avond een hapje mee zou eten. Normaal trek ik me, nadat ik bruidspaar en locatie heb gezien, weer terug en laat het gezelschap lekker onder elkaar. Bij dit bruidspaar was daar dus geen sprake van.
Tijdens een tumultueus Italiaans diner kwamen de origineelste speeches en anekdotes voorbij. Vol inspiratie en energie voor de volgende de dag nam ik die avond afscheid van een intens en gelukkig stel en hun dierbaren. Met de ceremoniemeester sprak ik af om s' morgens nog even af te stemmen over plan B, in geval van slecht weer. In dat geval zou in plaats van onder de 200 jaar oude boom worden gekozen voor de minstens even oude wijnkelder behorende bij het landgoed.
De dag van de bruiloft begon echter zonovergoten. Het gezelschap vermaakte zich rond het zwembad of wandelend tussen de wijngaarden. De weersverwachtingen gaven aan, volgens ceremoniemeester Rob, dat het s' middags toch wel eens om zou kunnen slaan. Toen we de heuvel opgingen om de oude wijnkelder te bekijken bleek het zogenaamde plan B, een plan A met stip op 1 te zijn. Onder prachtige gewelven bevonden zich immens grote wijnvaten waartussen de met witte strikken versierde stoelen zouden worden neergezet. De akoestiek was geweldig, het besluit werd genomen, het zou de wijnkelder worden.
Een paar uur later stond een behoorlijk zenuwachtige Paul te midden van alles wat hij liefhad zijn prachtige bruid op te wachten. Severine werd door haar vader weggegeven en in deze unieke locatie leverde dat een onvergetelijk plaatje op. Ook van dit bruidspaar had ik weer zoveel stof aangereikt gekregen dat ik gemakkelijk twee uur vol had kunnen praten maar ook hier was het weer een uitdaging om daar een boeiende 40 minuten compilatie van te maken.
De ceremonie tekende zich af met een lachsalvo's en dikke tranen. Voor Paul was de dag extra emotioneel omdat hij, juist op deze dag, zijn vader dolgraag bij zich had gehad maar het leven had anders beslist. Samen hadden we van tevoren bepaald welke ere plek we hem zouden geven en het was goed zoals het was.
Het kon natuurlijk niet uitblijven dat we even later een goed gevuld glas met elkaar in de lucht staken na de gebruikelijke ceremoniële verplichtingen. Tijd voor een uitbundig feest voor bruidspaar en gasten!
Met een uiterst gelukkig gevoel verliet ik het fraaie oude landgoed, de zon scheen nog even uitbundig. De weergoden hadden het goed met ze voor maar.... de mooie wijnkelder had ik toch niet willen missen.
