De dag nadat Melle zijn vriendin Eva had gevraagd besefte hij pas dat het nog lang onrustig zou blijven. Naast een kabbelend beekje midden in de Dordogne had hij haar verrast met zijn ‘Wil je met me trouwen?’
Eva, op haar beurt had het helemaal niet aan zien komen. Voor ‘het instituut huwelijk’ waren zij veel te nuchter hadden ze altijd geroepen. Maar toen ze Melle met zijn mooie krullen daar wat onwennig op zijn knie zag zitten smolt ze en was er maar één antwoord, ja! Ja dat wil ik!
Na een laatste glas en twee vallende sterren verder rolden ze in hun tentje, een beetje onwerkelijk maar zielsgelukkig. De volgende dag werd Melle wakker en trof een lege slaapzak naast hem aan. Buiten aan het door hen zelf gefabriceerde tafeltje zat zijn ‘aanstaande’ in opperste concentratie te werken.
Eva had een extra bundel voor het buitenland gedownload en Googelde op zoek naar locaties, trouwjurken, weddingplanners en onlinetrouw magazines. Onder haar koffiekopje lag iets dat op het begin van een gastenlijst leek. En direct herkende Melle zijn ‘perfectionistische doorzetter‘, die bij alles waar A was gezegd, niet lang op B ging zitten wachten. De beer was los!
Vele maanden later waren alle lijstjes afgevinkt, locaties bezocht en keuzes gemaakt. Daar verscheen Eva in haar met zorg uitgekozen prachtige trouwjurk. En Melle zag er opgelucht en gelukkig uit. Hij zag hoe hij Eva gelukkig had gemaakt met deze stap en keek vol verlangen uit naar dit overweldigende feest.
Natuurlijk maakte ik met de ceremonie een humoristische start, ik memoreerde nog eens ‘weet je nog Melle, je aanzoek in de Dordogne toen het leven nog rustig was?‘ En vervolgens maakte ik hem erop attent er nog zeker even van te genieten want hierna werd zou alles weer een beetje worden zoals het was. En dat was voor Melle, die niet zo heel erg van grote veranderingen houdt, een grote geruststelling.
Maar die avond bleef het nog lang onrustig in Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten