Een persoonlijk verhaal van Marijke Plas
We hebben afgesproken op een dinsdag in mei, vandaag ontmoet ik Bas en Eva. Twee jonge mensen met nog een heel leven voor zich. Het gesprek voelt vertrouwd, ze zijn openhartig en aan elkaar gewaagd.
Het huwelijk zal plaatsvinden op Ibiza, de voorpret is groot!
Als ik hun levensverhaal heb opgeschreven vraag ik ze om mij een mail te sturen, onafhankelijk van elkaar. “Vertel eens over de dingen waarop je bent gevallen, wat zijn juist die kleine dingen die je enorm waardeert aan elkaar maar misschien niet dagelijks tegen elkaar zegt”, vraag ik. Onmiddellijk dwalen hun gedachten af naar al die dingen waar ze volledig in opgaan, en ik zie dat ze in hun hoofd al een kleine lijstje aan het opsommen zijn.
“Maar!“, zeg ik met een beetje strenge glimlach op mijn gezicht, “we leven niet alleen op een roze wolkje, ik wil ook graag wat realisme in mijn verhaal, dus ook; wat zijn de irritante kantjes van elkaar?”
Direct zie ik een grote grijns op beide gezichten. “Mag het een lange lijst worden?“ Zegt Bas.
”Heb je even?” voegt Eva eraan toe.
Een week later ontvang ik eerst de mail van Bas. Hij vertelt me in zijn eigen bewoording hoe hij zijn aankomende bruid bewondert, “ze is mooi, intelligent, stoer en enorm sociaal,” vertrouwd hij mij toe. En omgeven van smileys, die kennelijk het leed moeten verzachten komen de minpuntjes.
Ik kijk vaak stiekem van bovenaf als ze de straat in komt rijden, schrijft Bas, “ze kan namelijk nog steeds niet inparkeren en ze weet dat ik soms achter het raam sta te gluren. Als ze mijn hoofd achter het raam ziet en ze komt even later boven dan kan ze in woede uitbarsten, hahaha ik vind haar dan zo schattig”!
Ook Eva komt met een warme lijst van lieve spannende en mooie eigenschappen van Bas. En ook bij Eva zijn de ‘irritante’ zaken van Bas afgerond met een smiley hetgeen ik interpreteer als “ik erger me er wel aan maar vind het stiekem ook wel grappig”. Eva vertelt over Bas zijn ontkenning, het gaat over de tv-programma’s die Bas kijkt als hij moe van zijn co-schappen op de bank ploft. “Hij zegt altijd tegen iedereen dat hij Geer en Goor nooit kijkt en niks vindt, maar hij zit te brullen op de bank als hij ze toevallig zappend tegenkomt,“ aldus Eva.
Op de dag van de bruiloft weet ik al precies wanneer er daverend gelachen zal worden: want zeg nou eerlijk, dit soort humoristische kleinigheden kleuren de dag en ook je leven daarna samen. Want gelukkig, nobody is perfect!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten