Als trouwambtenaar is het leven nooit saai! Al die ontmoetingen, verwachtingen, voorpret en daar ben jij als trouwambtenaar een levendig onderdeel van. Ik verheug me altijd op de gesprekken. Welke dynamiek brengt dit stel nu weer met zich mee?
Verwachtingsvol zitten we met z’n drieën aan tafel. Zij met hun verhaal en ik met dat van mij. Meestal vraag ik eerst aan het bruidspaar hoe ze het voor zich zien en dan volgt vaak een eenduidig antwoord over huwelijksceremonies die ze eerder hebben meegemaakt. ‘We willen niet te stijf, niet langdradig en niet iemand die 3 keer de naam verkeerd uitspreekt’.
Dat klinkt als een inkoppertje voor mij want natuurlijk wil je dat allemaal niet! Maar zo simpel als het klinkt is het toch ook weer niet. Om de juiste toon te vinden moet je de muzieknoten leren lezen. En de muzieknoten kun je filteren uit het verhaal en de mensen die erachter schuilen. Want in een soms voor het oog heel ‘makkelijk bruidspaar’ zitten vaak karakters die niets aan het toeval over willen laten. En aan jou de schone taak om aan een hoge verwachting te voldoen. Eerst moet er dus dat vertrouwen zijn, het vertrouwen moet je eerst verwerven.
Het verhaal tekent zich daarna vanzelf op bij het stellen van de juiste vragen. En natuurlijk kom je op leuke zijpaden terecht, het leven is gelukkig nooit voorspelbaar en bestaat uit veel componenten.
En ik constateer hoe het plezier van het vertellen toeneemt naarmate ze de stappen die ze in hun leven hebben gemaakt nog eens chronologisch doorlopen.
Eerst zag ik alleen het silhouet maar nu worden de levensverhalen ingekleurd en ik voel me meer en meer deelgenoot van hun plezier. En op de grote dag zie je het resultaat van al die persoonlijke gesprekken. Ik geniet van de puzzelstukken die ik één voor één in elkaar laat vallen tot het complete verhaal.
Wanneer de ceremonie voorbij is blijft alles nog een tijd door mijn hoofd zingen, nu met gezichten en emoties erbij. Want zoals ik mijn verhaal begon, het leven van een trouwambtenaar is nooit saai, zolang je de juiste snaar weet te vinden en er een verrassende compositie van hebt weten te maken.
donderdag 17 november 2016
vrijdag 7 oktober 2016
In goede en slechte tijden
Genietend van een koel glaasje rosé zie ik groepjes strandliefhebbers voorbijtrekken. Ik zit in mijn eigen bubbel nagenietend van heerlijke stranden, mooi Malaga, het Picassomuseum en de prachtige stad. Het huwelijk van Mike en Silvana, van de dag ervoor, gonst nog na in mijn hoofd.
We hebben elkaar eerst ontmoet voor een oriënterend gesprek daarna heel snel het licht op groen ging voor een vervolg. Twee mooie intelligente mensen, goeie banen, mooie studies alles zat mee vond ik. Zeker toen ze ook nog vertelden over het prachtige vakantiehuis in Spanje van Mike’s oma waar het huwelijk in de tuin zou worden voltrokken.
Maar ook de biografie van hun leven als een keiharde keerzijde. Silvana’s lieve broer Jeroen had zulke slechte berichten gekregen over zijn gezondheid dat hij er mogelijk niet meer bij zou kunnen zijn. En helaas enkele weken voor het huwelijk overleed haar geliefde broer, veel te vroeg, veel te jong maar daar houdt de natuur helaas geen rekening mee.
De uitdaging voor mij was dus groot. Ceremonie op passende wijze gestalte geven, tranen van verdriet die samenvloeien met tranen van vreugde. En zo gebeurde!
Zonder aan de feiten voorbij te lopen werd de ceremonie een groot feest. Veel lachen en regelmatig een warme traan. En we voelden allemaal…. Jeroen kijkt met ons mee en is er in onze gedachten bij.
Het werd een huwelijk om niet snel meer te vergeten, Silvana en Mike weten in ieder geval wat ze aan elkaar hebben, in goed en slechte tijden!
We hebben elkaar eerst ontmoet voor een oriënterend gesprek daarna heel snel het licht op groen ging voor een vervolg. Twee mooie intelligente mensen, goeie banen, mooie studies alles zat mee vond ik. Zeker toen ze ook nog vertelden over het prachtige vakantiehuis in Spanje van Mike’s oma waar het huwelijk in de tuin zou worden voltrokken.
Maar ook de biografie van hun leven als een keiharde keerzijde. Silvana’s lieve broer Jeroen had zulke slechte berichten gekregen over zijn gezondheid dat hij er mogelijk niet meer bij zou kunnen zijn. En helaas enkele weken voor het huwelijk overleed haar geliefde broer, veel te vroeg, veel te jong maar daar houdt de natuur helaas geen rekening mee.
De uitdaging voor mij was dus groot. Ceremonie op passende wijze gestalte geven, tranen van verdriet die samenvloeien met tranen van vreugde. En zo gebeurde!
Zonder aan de feiten voorbij te lopen werd de ceremonie een groot feest. Veel lachen en regelmatig een warme traan. En we voelden allemaal…. Jeroen kijkt met ons mee en is er in onze gedachten bij.
Het werd een huwelijk om niet snel meer te vergeten, Silvana en Mike weten in ieder geval wat ze aan elkaar hebben, in goed en slechte tijden!
Het aanzoek en het gevolg
De dag nadat Melle zijn vriendin Eva had gevraagd besefte hij pas dat het nog lang onrustig zou blijven. Naast een kabbelend beekje midden in de Dordogne had hij haar verrast met zijn ‘Wil je met me trouwen?’
Eva, op haar beurt had het helemaal niet aan zien komen. Voor ‘het instituut huwelijk’ waren zij veel te nuchter hadden ze altijd geroepen. Maar toen ze Melle met zijn mooie krullen daar wat onwennig op zijn knie zag zitten smolt ze en was er maar één antwoord, ja! Ja dat wil ik!
Na een laatste glas en twee vallende sterren verder rolden ze in hun tentje, een beetje onwerkelijk maar zielsgelukkig. De volgende dag werd Melle wakker en trof een lege slaapzak naast hem aan. Buiten aan het door hen zelf gefabriceerde tafeltje zat zijn ‘aanstaande’ in opperste concentratie te werken.
Eva had een extra bundel voor het buitenland gedownload en Googelde op zoek naar locaties, trouwjurken, weddingplanners en onlinetrouw magazines. Onder haar koffiekopje lag iets dat op het begin van een gastenlijst leek. En direct herkende Melle zijn ‘perfectionistische doorzetter‘, die bij alles waar A was gezegd, niet lang op B ging zitten wachten. De beer was los!
Vele maanden later waren alle lijstjes afgevinkt, locaties bezocht en keuzes gemaakt. Daar verscheen Eva in haar met zorg uitgekozen prachtige trouwjurk. En Melle zag er opgelucht en gelukkig uit. Hij zag hoe hij Eva gelukkig had gemaakt met deze stap en keek vol verlangen uit naar dit overweldigende feest.
Natuurlijk maakte ik met de ceremonie een humoristische start, ik memoreerde nog eens ‘weet je nog Melle, je aanzoek in de Dordogne toen het leven nog rustig was?‘ En vervolgens maakte ik hem erop attent er nog zeker even van te genieten want hierna werd zou alles weer een beetje worden zoals het was. En dat was voor Melle, die niet zo heel erg van grote veranderingen houdt, een grote geruststelling.
Maar die avond bleef het nog lang onrustig in Amsterdam.
Eva, op haar beurt had het helemaal niet aan zien komen. Voor ‘het instituut huwelijk’ waren zij veel te nuchter hadden ze altijd geroepen. Maar toen ze Melle met zijn mooie krullen daar wat onwennig op zijn knie zag zitten smolt ze en was er maar één antwoord, ja! Ja dat wil ik!
Na een laatste glas en twee vallende sterren verder rolden ze in hun tentje, een beetje onwerkelijk maar zielsgelukkig. De volgende dag werd Melle wakker en trof een lege slaapzak naast hem aan. Buiten aan het door hen zelf gefabriceerde tafeltje zat zijn ‘aanstaande’ in opperste concentratie te werken.
Eva had een extra bundel voor het buitenland gedownload en Googelde op zoek naar locaties, trouwjurken, weddingplanners en onlinetrouw magazines. Onder haar koffiekopje lag iets dat op het begin van een gastenlijst leek. En direct herkende Melle zijn ‘perfectionistische doorzetter‘, die bij alles waar A was gezegd, niet lang op B ging zitten wachten. De beer was los!
Vele maanden later waren alle lijstjes afgevinkt, locaties bezocht en keuzes gemaakt. Daar verscheen Eva in haar met zorg uitgekozen prachtige trouwjurk. En Melle zag er opgelucht en gelukkig uit. Hij zag hoe hij Eva gelukkig had gemaakt met deze stap en keek vol verlangen uit naar dit overweldigende feest.
Natuurlijk maakte ik met de ceremonie een humoristische start, ik memoreerde nog eens ‘weet je nog Melle, je aanzoek in de Dordogne toen het leven nog rustig was?‘ En vervolgens maakte ik hem erop attent er nog zeker even van te genieten want hierna werd zou alles weer een beetje worden zoals het was. En dat was voor Melle, die niet zo heel erg van grote veranderingen houdt, een grote geruststelling.
Maar die avond bleef het nog lang onrustig in Amsterdam.
Humor tijdens de ceremonie!
Een persoonlijk verhaal van Marijke Plas
We hebben afgesproken op een dinsdag in mei, vandaag ontmoet ik Bas en Eva. Twee jonge mensen met nog een heel leven voor zich. Het gesprek voelt vertrouwd, ze zijn openhartig en aan elkaar gewaagd.
Het huwelijk zal plaatsvinden op Ibiza, de voorpret is groot!
Als ik hun levensverhaal heb opgeschreven vraag ik ze om mij een mail te sturen, onafhankelijk van elkaar. “Vertel eens over de dingen waarop je bent gevallen, wat zijn juist die kleine dingen die je enorm waardeert aan elkaar maar misschien niet dagelijks tegen elkaar zegt”, vraag ik. Onmiddellijk dwalen hun gedachten af naar al die dingen waar ze volledig in opgaan, en ik zie dat ze in hun hoofd al een kleine lijstje aan het opsommen zijn.
“Maar!“, zeg ik met een beetje strenge glimlach op mijn gezicht, “we leven niet alleen op een roze wolkje, ik wil ook graag wat realisme in mijn verhaal, dus ook; wat zijn de irritante kantjes van elkaar?”
Direct zie ik een grote grijns op beide gezichten. “Mag het een lange lijst worden?“ Zegt Bas.
”Heb je even?” voegt Eva eraan toe.
Een week later ontvang ik eerst de mail van Bas. Hij vertelt me in zijn eigen bewoording hoe hij zijn aankomende bruid bewondert, “ze is mooi, intelligent, stoer en enorm sociaal,” vertrouwd hij mij toe. En omgeven van smileys, die kennelijk het leed moeten verzachten komen de minpuntjes.
Ik kijk vaak stiekem van bovenaf als ze de straat in komt rijden, schrijft Bas, “ze kan namelijk nog steeds niet inparkeren en ze weet dat ik soms achter het raam sta te gluren. Als ze mijn hoofd achter het raam ziet en ze komt even later boven dan kan ze in woede uitbarsten, hahaha ik vind haar dan zo schattig”!
Ook Eva komt met een warme lijst van lieve spannende en mooie eigenschappen van Bas. En ook bij Eva zijn de ‘irritante’ zaken van Bas afgerond met een smiley hetgeen ik interpreteer als “ik erger me er wel aan maar vind het stiekem ook wel grappig”. Eva vertelt over Bas zijn ontkenning, het gaat over de tv-programma’s die Bas kijkt als hij moe van zijn co-schappen op de bank ploft. “Hij zegt altijd tegen iedereen dat hij Geer en Goor nooit kijkt en niks vindt, maar hij zit te brullen op de bank als hij ze toevallig zappend tegenkomt,“ aldus Eva.
Op de dag van de bruiloft weet ik al precies wanneer er daverend gelachen zal worden: want zeg nou eerlijk, dit soort humoristische kleinigheden kleuren de dag en ook je leven daarna samen. Want gelukkig, nobody is perfect!
We hebben afgesproken op een dinsdag in mei, vandaag ontmoet ik Bas en Eva. Twee jonge mensen met nog een heel leven voor zich. Het gesprek voelt vertrouwd, ze zijn openhartig en aan elkaar gewaagd.
Het huwelijk zal plaatsvinden op Ibiza, de voorpret is groot!
Als ik hun levensverhaal heb opgeschreven vraag ik ze om mij een mail te sturen, onafhankelijk van elkaar. “Vertel eens over de dingen waarop je bent gevallen, wat zijn juist die kleine dingen die je enorm waardeert aan elkaar maar misschien niet dagelijks tegen elkaar zegt”, vraag ik. Onmiddellijk dwalen hun gedachten af naar al die dingen waar ze volledig in opgaan, en ik zie dat ze in hun hoofd al een kleine lijstje aan het opsommen zijn.
“Maar!“, zeg ik met een beetje strenge glimlach op mijn gezicht, “we leven niet alleen op een roze wolkje, ik wil ook graag wat realisme in mijn verhaal, dus ook; wat zijn de irritante kantjes van elkaar?”
Direct zie ik een grote grijns op beide gezichten. “Mag het een lange lijst worden?“ Zegt Bas.
”Heb je even?” voegt Eva eraan toe.
Een week later ontvang ik eerst de mail van Bas. Hij vertelt me in zijn eigen bewoording hoe hij zijn aankomende bruid bewondert, “ze is mooi, intelligent, stoer en enorm sociaal,” vertrouwd hij mij toe. En omgeven van smileys, die kennelijk het leed moeten verzachten komen de minpuntjes.
Ik kijk vaak stiekem van bovenaf als ze de straat in komt rijden, schrijft Bas, “ze kan namelijk nog steeds niet inparkeren en ze weet dat ik soms achter het raam sta te gluren. Als ze mijn hoofd achter het raam ziet en ze komt even later boven dan kan ze in woede uitbarsten, hahaha ik vind haar dan zo schattig”!
Ook Eva komt met een warme lijst van lieve spannende en mooie eigenschappen van Bas. En ook bij Eva zijn de ‘irritante’ zaken van Bas afgerond met een smiley hetgeen ik interpreteer als “ik erger me er wel aan maar vind het stiekem ook wel grappig”. Eva vertelt over Bas zijn ontkenning, het gaat over de tv-programma’s die Bas kijkt als hij moe van zijn co-schappen op de bank ploft. “Hij zegt altijd tegen iedereen dat hij Geer en Goor nooit kijkt en niks vindt, maar hij zit te brullen op de bank als hij ze toevallig zappend tegenkomt,“ aldus Eva.
Op de dag van de bruiloft weet ik al precies wanneer er daverend gelachen zal worden: want zeg nou eerlijk, dit soort humoristische kleinigheden kleuren de dag en ook je leven daarna samen. Want gelukkig, nobody is perfect!
woensdag 15 april 2015
En alles was puur
‘Sommige mensen blijven maar op je netvlies achter' hoorde ik onlangs een collega zeggen. En inderdaad zo is het ook. Het gebeurt eigenlijk relatief veel dat je bijzondere mensen ontmoet. ‘Iedereen is uniek’ hoor ik je denken en dat is ook zo! Maar toch maakt de één toch net even een diepere indruk dan de ander.
Zo ook mijn ontmoeting met Carolien en Daniel. Zo op het oog al direct een mooi stel om te zien maar daar prik ik inmiddels dwars doorheen. Het is het verhaal waar de warmte en energie uitkomt. Dit aankomend bruidspaar raakte me aan alle kanten het verhaal van hun levens de voorkeuren en keuzes, beider jeugd was op zich al heel aansprekend. Daniel die tot de leeftijd van zes jaar in Nederland en daarna een periode in Curaçao heeft gewoond. Een jongen met het uiterlijk van Curaçao, waar hij oorspronkelijk ook vandaan komt maar zich veel meer een Zeeuwse Nederlander voelde als kind. En de in Helmond geboren Carolien die zo gek op dieren was dat ze zeker dierenarts wilde worden. Uiteindelijk kwam Daniel in Nederland terug en beiden besloten, onafhankelijk van elkaar natuurlijk, geneeskunde te gaan studeren.
Ze kwamen elkaar tegen bij een sollicitatiecommissie waar Daniel deel van uitmaakte en gelijk behoorlijk onder de indruk was van deze hippe arts in spe maar natuurlijk geen voorkeuren kon uitspreken. Daarna ontmoetten ze elkaar regelmatig in de gangen van het ziekenhuis waar de onherroepelijke vonk oversloeg en de rest is geschiedenis.
Hun verhaal blonk uit in eerlijkheid en openheid. Over alle mooie dingen maar ook de minpuntjes van hun relatie mocht worden verteld. En dat is voor mij als trouwambtenaar natuurlijk een dankbaar gegeven. ‘De aanstekelijkste lach behoort Daniel toe’ vertelde Carolien en volgens Daniel was Carolien in staat hem te betoveren. Maar daarnaast vertelden ze ook in alle eerlijkheid hoe ze soms lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan met hun meningen, gedachten en levensopvattingen.
Puur, eerlijk en zeker ook realistisch. En dat paste zo ontzettend goed in de hele setting. Want ze hadden gekozen voor Paviljoen Puur, de voormalige kustbatterij in de stelling van Amsterdam. Deze locatie paste als een jas bij deze Bohemian bruiloft. Daarnaast waren ze in zee gegaan met Pauw weddings (Jacqueline Veldkamp ) die met de pay off ‘All those tiny little details that make your wedding unique can also drive you completely bananas’, helemaal waarmaakte waar ze voor staat, puur ontzorgen! En beter had het niet kunnen worden vastgelegd door ‘Studio Damon’ (foto’s) en
‘A Beautiful day’ (video). Een dag met een gouden rand en alles was puur!
Deze wedding is ook gepubliceerd in ThePerfectWedding kijk op: www.theperfectwedding.nl
Zo ook mijn ontmoeting met Carolien en Daniel. Zo op het oog al direct een mooi stel om te zien maar daar prik ik inmiddels dwars doorheen. Het is het verhaal waar de warmte en energie uitkomt. Dit aankomend bruidspaar raakte me aan alle kanten het verhaal van hun levens de voorkeuren en keuzes, beider jeugd was op zich al heel aansprekend. Daniel die tot de leeftijd van zes jaar in Nederland en daarna een periode in Curaçao heeft gewoond. Een jongen met het uiterlijk van Curaçao, waar hij oorspronkelijk ook vandaan komt maar zich veel meer een Zeeuwse Nederlander voelde als kind. En de in Helmond geboren Carolien die zo gek op dieren was dat ze zeker dierenarts wilde worden. Uiteindelijk kwam Daniel in Nederland terug en beiden besloten, onafhankelijk van elkaar natuurlijk, geneeskunde te gaan studeren.
Ze kwamen elkaar tegen bij een sollicitatiecommissie waar Daniel deel van uitmaakte en gelijk behoorlijk onder de indruk was van deze hippe arts in spe maar natuurlijk geen voorkeuren kon uitspreken. Daarna ontmoetten ze elkaar regelmatig in de gangen van het ziekenhuis waar de onherroepelijke vonk oversloeg en de rest is geschiedenis.
Hun verhaal blonk uit in eerlijkheid en openheid. Over alle mooie dingen maar ook de minpuntjes van hun relatie mocht worden verteld. En dat is voor mij als trouwambtenaar natuurlijk een dankbaar gegeven. ‘De aanstekelijkste lach behoort Daniel toe’ vertelde Carolien en volgens Daniel was Carolien in staat hem te betoveren. Maar daarnaast vertelden ze ook in alle eerlijkheid hoe ze soms lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan met hun meningen, gedachten en levensopvattingen.
Puur, eerlijk en zeker ook realistisch. En dat paste zo ontzettend goed in de hele setting. Want ze hadden gekozen voor Paviljoen Puur, de voormalige kustbatterij in de stelling van Amsterdam. Deze locatie paste als een jas bij deze Bohemian bruiloft. Daarnaast waren ze in zee gegaan met Pauw weddings (Jacqueline Veldkamp ) die met de pay off ‘All those tiny little details that make your wedding unique can also drive you completely bananas’, helemaal waarmaakte waar ze voor staat, puur ontzorgen! En beter had het niet kunnen worden vastgelegd door ‘Studio Damon’ (foto’s) en
‘A Beautiful day’ (video). Een dag met een gouden rand en alles was puur!
Deze wedding is ook gepubliceerd in ThePerfectWedding kijk op: www.theperfectwedding.nl
maandag 13 mei 2013
An Unexpected Marriage
In het jaar 2013 bereiken zowel mijn echtgenoot als oudste zoon een ‘ronde en respectabele’ leeftijd. Tijd voor een feestje bedachten schoondochter Carolien en ik dus. En toen we plannen gingen maken om onze eega’s te verrassen hoorde ik tussen de regels door dat het ooit voorgenomen huwelijk van Mark en Carolien ook nog steeds hoog op de ‘bucket list' stond.
Mijn echtgenoot, geen groot ego hebbende, zette onmiddellijk zijn verjaardag opzij ten einde een onverwacht huwelijk voor te bereiden. Voor alle vrienden en familie bleef het gewoon een verjaardagsfeest van vader en zoon. We verzonnen een fake bokswedstrijd waar twee generaties met elkaar de strijd aan gaan. Hoe groot was de verrassing toen ruim tweehonderd genodigden zich verzamelden in black tie voor ‘de wedstrijd’. Na een korte aankondiging kwamen ze op in boxers tenue, vader en zoon en daarna werd het podium vrij gemaakt voor de bruid met hun twee ‘bruidskinderen’. De tranen vloeiden, het applaus hield niet meer op en het feest denderde door tot in de late uurtjes. Voor een kleine blik op deze unexpected marriage klik op: http://www.youtube.com/watch?v=ir5T5aOvtDg&feature=youtu.be
(film:nicksteinbuch)
Mijn echtgenoot, geen groot ego hebbende, zette onmiddellijk zijn verjaardag opzij ten einde een onverwacht huwelijk voor te bereiden. Voor alle vrienden en familie bleef het gewoon een verjaardagsfeest van vader en zoon. We verzonnen een fake bokswedstrijd waar twee generaties met elkaar de strijd aan gaan. Hoe groot was de verrassing toen ruim tweehonderd genodigden zich verzamelden in black tie voor ‘de wedstrijd’. Na een korte aankondiging kwamen ze op in boxers tenue, vader en zoon en daarna werd het podium vrij gemaakt voor de bruid met hun twee ‘bruidskinderen’. De tranen vloeiden, het applaus hield niet meer op en het feest denderde door tot in de late uurtjes. Voor een kleine blik op deze unexpected marriage klik op: http://www.youtube.com/watch?v=ir5T5aOvtDg&feature=youtu.be
(film:nicksteinbuch)
Het gaat om de liefde
De tulpenbomen in bloei, de ringen gepoetst, jurken gladgestreken, haren opgestoken. Het trouwseizoen is begonnen, tenminste als je van een seizoen mag spreken.
Zo hadden Rogier en Marcia gisteren op het strand in Wijk aan Zee nét die ene dag waarbij Celsius de twintig graden aan raakte. Terwijl ik de volgende dag afreis naar het veel zuidelijker Dijon waar Maarten en Juliette een geweldig kasteel hebben afgehuurd voor hun huwelijksfeest. Het regent pijpenstelen. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in centrum van Dijon een heerlijke Coq au vin te eten. En bereid me voor op hun grote dag. Ik stuur Juliette een sms’je waarin ik haar meld dat ik me heerlijk zit voor te bereiden en we ons vooral niet af laten leiden door wat voor weersomstandigheden dan ook! Een YES met veel uitroeptekens bevestigt mij dat zij er net zo over denkt als ik. Aan een tafeltje naast me zit een stel die elkaar duidelijk niet begrijpen. Hij Engelsman en zij Française, ze gebruiken handen en voeten en gelukkig wordt de ongemakkelijke situatie onderbroken door de ober die de bestelde maaltijden serveert.
Drie wijntjes later wordt de taalbarrière doorbroken door verliefde blikken waar geen woorden bij nodig zijn. Verzadigd van observaties en herinneringen verlaat ik het restaurant, me verheugend op de dag van morgen, weer of geen weer het gaat om de liefde en daar zijn geen voorwaarden aan verbonden!
Zo hadden Rogier en Marcia gisteren op het strand in Wijk aan Zee nét die ene dag waarbij Celsius de twintig graden aan raakte. Terwijl ik de volgende dag afreis naar het veel zuidelijker Dijon waar Maarten en Juliette een geweldig kasteel hebben afgehuurd voor hun huwelijksfeest. Het regent pijpenstelen. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik in centrum van Dijon een heerlijke Coq au vin te eten. En bereid me voor op hun grote dag. Ik stuur Juliette een sms’je waarin ik haar meld dat ik me heerlijk zit voor te bereiden en we ons vooral niet af laten leiden door wat voor weersomstandigheden dan ook! Een YES met veel uitroeptekens bevestigt mij dat zij er net zo over denkt als ik. Aan een tafeltje naast me zit een stel die elkaar duidelijk niet begrijpen. Hij Engelsman en zij Française, ze gebruiken handen en voeten en gelukkig wordt de ongemakkelijke situatie onderbroken door de ober die de bestelde maaltijden serveert.
Drie wijntjes later wordt de taalbarrière doorbroken door verliefde blikken waar geen woorden bij nodig zijn. Verzadigd van observaties en herinneringen verlaat ik het restaurant, me verheugend op de dag van morgen, weer of geen weer het gaat om de liefde en daar zijn geen voorwaarden aan verbonden!
Abonneren op:
Posts (Atom)